Weblogs
Kees de Vrij
De droom van de schaatser
Natuurijs, de droom van iedere echte schaatser. Misschien gaat het er deze winter weer van komen. Maar eerst wordt op het kunstijs van de Jaap Edenbaan het fundament gelegd.
De droom van de schaatser
Het was het diepzwarte ijs,
het doodstille landschap.
Geluid als van staal
verdwaald in het niets.
Hij zag, bevroren, een paard,
een paar bomen, een bouwval
en iets dat leek op een toren.
De lucht was van steen.
Het was de koude, de warmte,
het was als een deken.
Hij schaatste het open
Totdat het verdween.
De Jaap Edenbaan. Hoeveel uren van mijn leven heb ik er doorgebracht. Dat rondje, steeds opnieuw. Ik ben er ouder geworden, ik heb er anderen ouder zien worden. Jaar in jaar uit. Je was elkaar 7 maanden kwijt, tijdens de zomerslaap. Daarna zag je elkaar weer bijna dagelijks. Of niet. Dan verdwenen mensen. Ze verhuisden. Stopten met schaatsen. Gingen dood. Maar de meeste komen terug. Jaar in jaar uit. 5000m2 ijs, ruim 5 maanden per jaar. Rondom het ijs de rest van het complex: de wrakke tribune, de kleedkamers, de bomen, de vogels in de bomen, het restaurant, de Edenhal, de machinekamer, de bergen afvalsneeuw, het inlooprondje.
Het is een bijzondere plek, dat complex daar middenin de Watergraafsmeer, een meter of vier onder NAP.
Op de fiets, per auto, scooter en ook wel per openbaar vervoer: velen spoeden zich meerdere malen per week naar dat magische stukje Amsterdam. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, zeven dagen in de week. Wie zijn die mensen?
Het is een buitenbaan, altijd geweest en laat het ook maar zo blijven. Het weer is er net even anders dan in de rest van de stad. De zon schijn er vaker, de wind waait er harder maar minder boosaardig, als het vriest vriest het er net een graadje harder. Regen zorgt ervoor dat het ijs gaat spiegelen: kortom het glas is er vaker halfvol dan halfleeg.